پنهان کردن پوشه ها در سیستم عامل مک

همان‌طور که می‌دانید سیستم‌عامل مک همچون سیستم‌عامل ویندوز امکانات بسیاری را در خود جای داده و تقریبا تمام نیازهای کاربران را برآورده می‌کند.
این سیستم‌عامل محبوب و قدرتمند از ابزارهای متنوعی پشتیبانی می‌کند، اما گاهی انجام برخی از ساده‌ترین کارها توسط آن غیرممکن یا بسیار دشوار به‌نظر می‌رسد. یکی از این کارهای به‌ظاهر غیرممکن و دشوار پنهان کردن ویدئوها، تصاویر یا دیگر فایل‌ها از دید کاربران است.

در سیستم‌عامل ویندوز برای انجام این کار کافی است روی فایل یا پوشه‌ موردنظرتان کلیک راست ماوس را فشار داده و پس از مراجعه به Properties علامت چک‌مارک گزینه‌ Hidden را فعال کنید، اما در مک انجام این کار به‌این سادگی امکان‌پذیر نیست. اگر به یادگیری ترفندی برای انجام این کار در مک علاقه‌مند هستید، ‌این روش‌ را دنبال کنید:

کلیدهای Command + Space را فشار داده سپس عبارت Terminal را در کادر جستجو وارد کرده و کلید اینتر را فشار دهید تا ابزار ترمینال مک اجرا شود.

پس از باز شدن ترمینال، فرمان chflags hidden را در آن وارد کرده و در پایان فرمان نیز یک فاصله مجازی (Space) ایجاد کنید. (کلید اینتر را فشار ندهید)

حالا به کمک فایندر یک پوشه دلخواه ایجاد کرده و اطلاعاتی که قصد دارید آنها را پنهان کنید به این پوشه انتقال دهید. (می‌توانید چند پوشه را نیز پنهان کنید، اما با قرار دادن همه اطلاعات در یک پوشه، مدیریت آنها ساده‌تر می‌شود)

پوشه را با استفاده از عملیات کشیدن و رها کردن به داخل ترمینال کشیده و رها کنید تا مسیر پوشه در مقابل فرمانی که در مرحله 2 وارد کردید تایپ شود.
به‌عنوان مثال چنانچه پوشه‌ای با نام Secret در دسکتاپ رایانه ایجاد کرده باشید فرمان وارد شده در ترمینال به شکل زیر خواهد بود:

chflags hidden ~‌/‌Desktop‌/‌Secret

کلید اینتر را فشار دهید تا فرمان اجرا شده و پوشه‌ موردنظرتان پنهان شود.

برای دسترسی به پوشه یا پوشه‌های پنهان شده باید پس از مراجعه به فایندر روی Go کلیک کرده و Go to Folder را انتخاب کنید. در ادامه مسیر پوشه موردنظر را وارد کرده و کلید اینتر را فشار دهید تا پوشه پنهان در فایندر نمایش داده شود.

توجه: برای بازگشت به حالت اولیه و غیرفعال کردن قابلیت پنهان‌سازی پوشه‌ها کافی است مراحل 1 تا 5 را تکرار کرده و در مرحله 2 به‌جای فرمان ذکر شده از این فرمان‌کمک بگیرید:

chflags nohidden

راستش را بخواهید دیدگاه بسیاری از کاربران درباره لینوکس درست است. به صورت واضح‌تر کلمه "Linux" زمانی که تنها به کار برده شود تنها به هسته سیستم عامل اطلاق می‌شود، در حالی که GNU/Linux در واقع کل سیستم عامل است که شامل هسته لینوکس و ابزار گنو می‌شود.

اگر شما مجموعه‌ای از نرم‌افزار‌ها را در کنار برخی از ابزار‌ها قرار دهید که بتوان همه آن‌ها را با یکدیگر مدیریت کرد، اکنون شما یک توزیع مانند اوبونتو دارید.

تعداد زیادی اجزاهای نرم‌افزاری مخصوص وجود دارند که می‌توانند در کنار یکدیگر سیستم عاملی مانند لینوکس را بسازند. البته که این اجزاهای نرم‌افزاری مخصوص باید در کنار یکدیگر سازگاری داشته باشند تا نتیجه صحیح و کارآمد بدست آید.

سیستم عامل چیست؟ توزیع چیست؟

سیستم عامل را می‌توان به عنوان نرم‌افزاری که می‌تواند امکان اجرای اپلیکیشن‌ها بر روی سخت افزار را فعال کند تعریف کرد. سیستم عامل از چندین لایه مختلف تشکیل شده است. در مرکز این لایه‌ها هسته قرار دارد که با درایور‌های خود می‌تواند در ارتباط مستقیم با سخت افزار قرار گیرد و به دیگر نرم‌افزار‌ها نیز اجازه استفاده از سخت‌افزار را بدهد.

در ابتدا، فقط فایل‌ها و راهی برای نصب و استفاده از آن‌ها روی کامپیوتر نیاز بود. پس از آن توزیع‌های مختلف لینوکس به مدیریت پکیج‌ها، ابزار‌های بروزرسانی و تنظیمات رابط کاربری گرافیکی مجهز شدند. در لایه زیری پوسته هر توزیع همچنان همگی از هسته لینوکس استفاده می‌کنند.در لایه‌های بالایی هسته بخشی وجود دارد که مدیریت دستگاه‌های ورودی (مانند فلش، هارد درایو و...)، شبکه‌ها، صدا و ویدیو‌ها را انجام می‌دهد. احتمالا بسیاری از ما دوست داریم بدانیم که در آن هسته چه اتفاق‌هایی در حال رخ دادن است. اگر کمی به ترکیب دو کلمه «توزیع + لینوکس» توجه کنیم، مشخص است که این نام را در کنار هم به یک نسخه از سیستم عامل برپایه لینوکس با نرم‌افزاری‌های مخصوص به خود اشاره می‌کند.

هسته لینوکس چیست؟

لینوکس هسته یا همان قلب سیستم شما است، اما از چه چیز‌هایی تشکیل شده است؟ هسته رابط نرم‌افزاری برای سخت‌افزار کامپیوتر است. هسته با پردازشگر مرکزی (CPU)، حافظه و دیگر اجزای پشتی نرم‌افزار‌های در حال اجرای کامپیوتر ارتباط برقرار می‌کند. در واقع هسته پایین‌ترین مرحله از اجزای نرم‌افزای سیستم است که البته از اهمیت بسیار بالایی نیز برخوردار است. اهمیت کرنل به قدری بالاست که اگر مشکلی برای آن پیش آید، هر قطعه نرم‌افزاری در حال اجرای روی کامپیوتر نیز دچار مشکل خواهد شد.

هسته لینوکس، یک هسته‌ی یک پارچه است که همه سرویس‌های اصلی سیستم عامل را درون خود اجرا می‌کند. مدل جایگزین این هسته، میکروکرنل است که بسیاری از کار‌ها را فرآیند‌های خارجی انجام می‌دهند و هسته تنها کمی بیشتر از هماهنگی‌ها را انجام می‌دهد.

در حالی که هسته‌های یکپارچه در روزهای ابتدایی که کاربران برای سخت‌افزار خود هسته را کامپایل می‌کردند، بسیار خوب عمل می‌کردند اما این روزها ترکیب‌های زیادی از سخت‌افزار‌ها وجود دارد که ساخت آن‌ها به درون یک هسته نتیجه‌ای جز ساخت یک فایل عظیم ندارد.

ماژول های کرنل، برتری لینوکس

کرنل لینوکس ماژولار است، به این صورت که عملکرد‌های اصلی در فایل کرنل هستند، در حالی که درایور‌های اختصاری به صورت ماژول‌های جداگانه در مسیر /lib/modules ساخته می‌شوند.

برای مثال، کرنل اوبونتو نسخه ۶۴ بیتی تنها ۵ مگابایت اندازه دارد، در حالی که ۳۷۰۰ ماژول دیگر هستند که می‌توانند بیشتر از ۱۰۰ مگابایت حجم داشته باشند. با توجه به این که تنها بخشی از این ماژول‌ها برای هر دستگاه مورد نیاز است، بنابراین استفاده از همه آن‌ها در کنار کرنل اصلی اشتباه محض است.

به جای اینکه کرنل بخواهد از همه ماژول‌های خود استفاده کند، با شناسایی سخت‌افزار می‌تواند در استفاده یا لود کردن ماژول‌های مرتبط تنها بخش‌های مورد نیاز را به درون حافظه کرنل وارد کند. در این شرایط کرنل همچنان می‌تواند با دسترسی به هزاران فایل دیگر از طریق ماژول‌ها یکپارچه باقی بماند. این ویژگی زمانی اهمیت زیادی پیدا می‌کند که سیستم می‌تواند وابسته به تغییرات سخت‌افزاری عکس العمل مناسب و صحیح را نشان دهد.

برای مثال حافظه USB خود را به سیستم متصل کنید تا ماژول Usb-Storage در کنار فایل سیستم مورد نیاز برای مونت کردن آن لود شود. به همین شکل، دانگل 3G را به دستگاه وصل کنید تا درایور‌های مودم لود شوند. به همین خاطر است که به ندرت نصب درایور‌های جدید در زمان اضافه شدن سخت‌افزار نیاز می‌شود. در واقع همه ماژول‌ها منتظر شما هستند تا سخت‌افزار یا لوازم جانبی دیگری را خریداری کنید تا زمینه را برای استفاده از آن فراهم کنند.

کامپیوتر‌هایی مانند سرور‌ها که با سخت‌افزار‌هایی مخصوص و تغییر ناپذیر کار می‌کنند، معمولا از هسته‌ای با تمام درایور‌های مورد نیاز برخوردارند و لود کردن ماژول‌های مختلف در آن‌ها غیرفعال است. این مورد باعث می‌شود که مقدار کمی به امنیت دستگاه اضافه شود.

اگر می‌خواهید کرنل خود را کامپایل کنید، یک نکته لازم و خوب، استفاده از درایور‌هایی است که سخت‌افزار دائما قرار است از آن استفاده کند. برای مثال می‌توان به رابط شبکه و فایل سیستم دیسک سخت و ماژول‌هایی برای موارد دیگر اشاره کرد که در صورت همراه با کرنل و استفاده همیشگی می‌توانند به امنیت دستگاه نیز کمک کنند.

بسیاری از ماژول‌ها در واقع درایور‌های سخت‌افزاری هستند و به عنوان یکی از نقاط قوت لینوکس در سال‌های اخیر شناخته می‌شود. با این ماژول‌های کرنل‌ که بسیار زیاد هم هستند، نیازی به دانلود و نصب درایور‌ها از جاهای مختلف نخواهید داشت. البته هنوز سخت‌افزار‌هایی هستند که با ماژول‌های کرنل لینوکس پشتیبانی نمی‌شوند که دلیل آن کد‌های جدید یا مجوز‌های لازم است تا اینکه بتواند به عنوان بخشی از کرنل قرار گیرد. بهترین مثال برای سخت‌افزار‌هایی که هنوز به عنوان ماژول‌ کرنل کار خود را شروع نکرده می‌توان به کارت‌های گرافیکی انویدیا اشاره کرد. کارت‌های گرافیکی که به عنوان ماژول‌های طرف سوم شناخته می‌شوند همچنین در اوبونتو به عنوان «درایور‌های محدود شده» شناخته می‌شوند. ماژول‌های طرف سوم از طریق مدیریت پکیج‌ها در صورتی که توزیع از آن پشتیبانی کند، قابل نصب هستند.

در غیر این صورت، فایل‌ها باید از طریق منابع کامپایل شوند و به دلیل اینکه با کاربر ارتباط نزدیکی پیدا می‌کنند، باید هر بار پس از بروزرسانی کرنل دوباره کامپایل شوند. خوشبختانه ابزار‌هایی مانند DKMS یا «پشتیبانی پویا ماژول‌های کرنل» به صورت خودکار تمام ماژول‌های طرف سوم را پس از نصب کرنل جدید دوباره کامپایل می‌کند تا فرآیند ارتقای هسته شبیه به ارتقای یک اپلیکیشن ساده باشد.

شاید دو عبارت «فضای کرنل» و «فضای کاربر» را شنیده باشید. فضای کرنل در واقع حافظه‌ای است که تنها کرنل به آن دسترسی دارد و هیچ برنامه‌ای از کاربر نمی‌تواند در اینجا نوشته شود. به همین دلیل است که برنامه‌های کاربران نمی‌تواند عملیات‌ کرنل را دچار مشکل کند.

فضای کاربر توسط بسیاری از برنامه‌ها دسترس‌پذیر است. یکی از برتری‌ها یا نقاط متمایز لینوکس نیز به دلیل همین پایداری و امنیتی است که توانسته کرنل را دور از دسترس برنامه‌های مختلف و حتی برنامه‌هایی که می‌توانند به ریشه دسترسی داشته باشند، نگه دارد.

اگر کرنل را به عنوان پایین‌ترین مرحله از سیستم در نظر بگیریم، بالاترین مرحله آن را رابط کاربری تشکیل می‌دهد. هر چیز دیگری، از کرنل تا رابط‌های ظاهر سخت‌افزار و درایور‌ها تا قبل از اینکه از کامپیوتر خود استفاده کنید، قابلیت استفاده ندارند.

رابط کاربری می‌تواند تعامل با تک تک اجزای مختلف سیستم را امکان پذیر کند و این کار با مدیریت پنجره‌ها در لینوکس انجام می‌شود. در گذشته مدیریت پنجره‌ها، سیستم‌هایی مستقل بودند که البته هنوز تعدادی از آن‌ها مانند OpenBox یا Enlightenment وجود دارند، اما مدیر پنجره‌ها حالا به عنوان بخشی از یک محیط دسکتاپ بزرگ‌تر شناخته می‌شوند. مدیر پنجره مسئول مدیریت پنجره‌های روی دسکتاپ است. وظایف مدیر پنجره شامل باز کردن، بستن، محل قرارگیری و دیگر مواردی که می‌توان روی پنجره‌ها انجام داد.

در گذر زمان رابط‌های کاربری رشد کرده‌اند و علاوه بر مدیریت پنجره، ویژگی‌های دیگری مانند نوار وظیفه یا منوی لانچر برنامه‌ها توانسته‌اند محیط دسکتاپ را بسازند.

مجموعه‌های نرم‌افزاری

چیزی که می‌تواند محیط دسکتاپ را از مدیر پنجره‌ها جدا کند مرحله ادغام و هماهنگی آن‌ها است. مدیر پنجره محیط KDE بسیار مشهور است، جایی که هر چیزی حول محور یک هسته حرکت می‌کند و برنامه‌ها نه تنها می‌توانند با یکدگیر ارتباط برقرار کنند، بلکه یک برنامه می‌تواند درون یک پنجره دیگر نیز قرار گیرد.محیط دسکتاپ در واقع مجموعه‌ای از ابزار‌هایی است که می‌توانند ویژگی‌های لازم برای اجرای یک دسکتاپ کامل را دربرگیرند. اجرای برنامه‌ها، دستکاری پنجره‌ها، ارتباط با هر برنامه و فعال یا غیرفعال کردن آن‌ها از جمله مواردی است که یک دسکتاپ را تشکیل می‌دهند. قلب تمام ابزار‌هایی که محیط دسکتاپ را می‌سازند، مدیر پنجره قلب تمام تمام ابزارهایی است که محیط دسکتاپ را می‌سازند. برای مثال می‌توان به مدیر پنجره KWin برای KDE و Metacity برای گنوم اشاره کرد.

با فشردن Ctrl + D می توان یک صفحه را نشانه گزاری کرد

میانبرها چندین نوع دارند و شرتکات های روی کیبورد شما نیز از این قضیه مستثنی نیستند! امروز برای شما یک پست جمع و جور راجع به میانبرهای کلیدی Chrome آماده کرده ایم که امیدواریم لذت ببرید. با ما همراه باشید.

۱- انتخاب چندین تب با گرفتن Ctrl و کلیک
در این تکنیک که با استفاده از Shift هم امکان پذیر است، می توانید چنین تب را انتخاب کرده و به آن ها پنجره ای جداگانه (به صورت دسته بندی شده) دهید. تا انتقال تب ها دکمه کنترل را رها نکنید (برای انتقال، رنگ آن ها به خاکستری تبدیل می شود).

۲- بوکمارک کردن با طعمی دیگر
همه می دانیم که با فشردن Ctrl + D یک صفحه را نشانه گزاری می کنند. اما چرا تک تک؟ با استفاده از Ctrl + Shift + D می توانید تمامی تب های باز شده را در یک چشم بر هم زدن بوکمارک کنید. یا این که با راست کلیک کردن روی یک تب، Bookmark All Tabs را انتخاب کنید. اما توجه داشته باشید بوکمارک کردن این چنینی آن ها را در پوشه ای مجزا ذخیره می کند. برای دسترسی به آن ها نیز کافیست از منوی زمینه ای Open All bookmarks را انتخاب کنید.

۳- پاک کردن سرعتی کش مرورگر Chrome!Chrome
کافیست Control + Shift + Del را یکباره بفشارید تا تاریخچه مرورگر نمایش داده شود این بهتر از چندین راه مانند Ctrl + Y سپس Clear Browsing data و … می باشد.
خب این هم از ترفنده هایی که ما را در استفاده ای سریع تر و آسان تر از کروم یاری خواهد کرد!

نکته: اگر کروم تان را در مک دارید به جای Ctrl از Command استفاده کنید.

 مونوپاد یا همان پایه‌هایی که برای عکاسی سلفی استفاده می‌شود در کل ظاهر چندان مناسبی ندارند و البته عکاسی از طریق آن‌ها نیز چندان زیبا نیست؛ اما تصاویری که می‌توان با استفاده از مونوپاد ثبت کرد جالب هستند و همین دلیلی شده تا کاربران به‌سراغ این پایه‌ها بروند. مونوپاد‌ها اغلب برای عکاسی سلفی از طریق تلفن‌های هوشمند مورد استفاده قرار می‌گیرند، ولی اخیرا دو هنرمند اقدام به‌ایجاد طرح جدیدی کرده‌اند که امیدواریم در سطح همین طرح باقی بماند.

چندی پیش Huffington Post تصاویری را منتشر کرد که بسیار عجیب بودند. طرح اولیه آنها توسط Art404 که هنرمندان آن John Yiyi و Tom Galle هستند ارائه شده است و آنها سعی کرده‌اند تا مونوپاد‌ها را برای عکاسی سلفی از طریق سایر وسایل الکترونیکی نیز آماده کنند. همان‌طور که در تصویر مشاهده می‌کنید این مونوپاد‌ها قادر هستند تا مک‌بوک را نگهداری کنند تا کاربر بتواند از طریق مک‌بوک تصویر سلفی بگیرد. این تصاویر در سطح شهر نیویورک و پارک‌های این کشور ثبت شده‌اند که همگی این مکان‌ها نیز بخش‌های پرجمعیتی هستند.

این طرح چندان جالب نیست و حتی نویسنده‌ی منبع خبر آن را احمقانه توصیف کرده است و انتظار دارد که در سطح یک پروژه‌ی هنری باقی بماند. البته چندان هم بیراه نگفته است. نگهداشتن یک مک‌بوک و مونوپاد در آسمان برای سلفی گرفتن چندان کار ساده‌ای نیست و وزنی نسبتا زیادی نسبت به‌تلفن‌های هوشمند خواهد داشت و همان‌طور که در تصاویر معلوم است باید از دو دست برای نگهداشتن این مونوپاد استفاده کرد.

 هزاران نفر از کاربران آیفون 6 ادعا می‌کنند که گوشی آن‌ها به دلیل اینکه توسط تعمیرکاری به جز اپل تعمیر شده، کاملاً غیر قابل استفاده شده است. به طور خلاصه باید گفت در صورتی که با «خطای ۵۳» روبرو شوید، آیفون شما رسماً نابود شده است و هیچ راهی برای بازگرداندن آن وجود ندارد.

این مشکل در صورتی بروز پیدا می‌کند که دکمه‌ی هوم دستگاه که سنسور تشخیص اثر انگشت تاچ آی‌دی در آن قرار دارد، توسط فرد یا شرکتی به جز اپل تعویض شود. همچنین بعضی از کاربران که گوشی آن‌ها صدمه دیده است و بدون تعمیر به استفاده از گوشی خود ادامه داده بودند هم این مشکل را گزارش کرده‌اند.

این مشکل تنها وقتی مشخص می‌شود که سیستم عامل آیفون خود را به آخرین نسخه از iOS 9 آپدیت کنید. برای همین بسیاری از کاربران چندین روز یا هفته، بدون اینکه متوجه باشند چه بلایی قرار است بر سر تلفن‌شان بیاید، از آن استفاده می‌کرده‌اند.

بعد از نصب آپدیت، تعداد زیادی از کاربران متوجه شده‌اند که گوشی گران‌قیمت آن‌ها کاملاً غیر قابل استفاده شده است و تمامی عکس‌ها و اطلاعاتشان به طرز غیر قابل بازگشتی از دست رفته است.

کارشناسان فناوری عقیده دارند که اپل به خوبی از این مشکل آگاهی داشته است، اما در این باره هیچگونه هشداری به کاربرانش نداده است.

آنتونیو اولموس، عکاس آزاد و به اعتراف خودش طرفدار دوآتشه‌ی اپل است و می‌گوید که این مشکل دو هفته‌ی پیش بعد از آپدیت سیستم عامل برای آیفون او اتفاق افتاده است. اولموس قبل از این آیفون خود را در جریان سفر خود به مقدونیه تعمیر کرده بود. او در این باره می‌گوید:

"سپتامبر سال گذشته در بالکان مشغول پوشش بحران پناهجویان بودم که متاسفانه تلفنم را به زمین انداختم. از آنجایی که برای ادامه‌ی کار به شدت به آن احتیاج داشتم و هیچ اپل استوری هم در مقدونیه وجود ندارد، مجبور شدم در یک فروشگاه محلی گوشی خود را تعمیر کنم. آن‌ها صفحه و دکمه‌ی هوم را تعمیر کردند و گوشی دوباره بدون نقص کار می‌کرد."

او می‌گوید این موضوع را فراموش کرده بود، تا اینکه نوتیفیکیشن آپدیت آیفون طبق معمول از سوی اپل برای او فرستاده شد. او بر روی دکمه‌ی Accept کلیک کرده و چند ثانیه بعد با «خطای ۵۳» روبرو می‌شود که به معنای مرگ رسمی آیفون است.

وقتی اولموس که به گفته‌ی خودش در طی سالیان گذشته هزاران دلار خرج محصولات اپل کرده است گوشی خود را به یک اپل استور در لندن برد، کارمندان اپل به او می‌گویند که هیچ کاری از دست آن‌ها بر نمی‌آید و گوشی او عملاً بی‌مصرف است. او مجبور شد ۲۷۰ پوند برای جایگزین کردن گوشی خود پرداخت کند و از این بابت بسیار خشمگین است.

اولموس می‌گوید:

"تمام این ماجرا غیر عادی است. چگونه ممکن است یک شرکت به عمد محصول خود را با یک آپدیت بی‌مصرف کند و در این باره به مشتریان خود اخطار ندهد؟ خارج از کشورهای توسعه یافته اپل استورها بسیار کمیاب هستند و بسیار با هم فاصله دارند. در صورتی که تلفن شما در کشورهای جهان سوم آسیب ببیند، تنها راه درست کردن آن‌ مراجعه به تعمیرکاران غیر رسمی است."

اولموس تنها قربانی این مشکل نیست. اگر عبارات “iPhone 6” و “error 53” را در گوگل جستجو کنید، با انبوهی از افرادی که تلفن گران‌قیمت‌شان تنها به یک شی زینتی تبدیل شده است مواجه خواهید شد.

برای مثال یکی از کاربران اپل در تاریخ ۳۱ دسامبر در فروم انجمن پشتیبانی اپل نوشته است که آیفون خود را ژانویه‌ی سال ۲۰۱۵ در دوبی خریداری کرده است. یک ماه بعد گوشی از دست او زمین می‌خورد و آسیب جزئی می‌بیند.

او همچنان بدون هیچ مشکلی از آیفون خود استفاده می‌کرد، تا اینکه پس از نصب iOS 9 در ماه نوامبر با «خطای ۵۳» مواجه می‌شود. این کاربر می‌نویسد:

"این پیغام خطا به دلیل اینکه من گوشی خود را خراب کرده باشم به وجود نیامده است. آیفون من به مدت ۱۰ ماه بدون هیچ اشکالی کار می‌کرد. من تمامی اطلاعاتم را به خاطر این خطا از دست داده‌ام. از اپل انتظار ندارم که صفحه‌ی گوشی من را تعمیر کند، بلکه تنها خواسته‌ی من از اپل این است که مشکل خطای ۵۳ را برطرف کند تا بتوانم دوباره از آیفون خود استفاده کنم، اما آن‌ها چنین کاری نمی‌کنند."

آیا این حرکت اپل که به نظر می‌رسد برای فشار آوردن به تعمیرکاران مستقل باشد، نقض قوانین رقابت است؟ به عنوان مثال، سازندگان خودرو حق ندارند که به خریدارانشان اصرار کنند تا خودروهای خود را برای سرویس فقط نزد آن‌ها بیاورند.

اپل برای تعمیر دکمه‌ی هوم آیفون ۶ در انگلیس از مشتریان خود ۲۳۶ پوند پول می‌گیرد، در حالی که یک تعمیرکار مستقل با کسری از این مبلغ همین کار را انجام می‌دهد.

کایل وینز، کارشناس تکنولوژی ساکن کالیفرنیا که وب‌سایت مشهور iFixit را اداره می‌کند می‌گوید:

"این یک مشکل اساسی است. صفحه‌ی مربوط به ارور ۵۳ در وبسایت ما ۱۳۸ هزار بازدید داشته است و این به معنای شایع بودن این مشکل بین کاربران اپل است. این مشکل زمانی اتفاق می‌افتد که در جریان فرآیند تعمیر آیفون، دکمه‌ی هوم یا کابل آن تعویض شود. بعد از آپدیت نرم‌افزاری، سیستم عامل چک می‌کند که آیا گوشی همچنان از همان سخت‌افزار استفاده می‌کند یا خیر، و در صورتی که پاسخ منفی باشد، به سادگی گوشی را قفل می‌کند. هیچ اخطار یا هشداری در این زمینه داده نمی‌شود و تا جایی که من می‌دانم، هیچ راهی برای بازگرداندن تلفن از دست رفته وجود ندارد."

او می‌گوید مشخص نیست که آیا اپل این حرکت را از عمد انجام می‌دهد، تا کسانی را که تلفن‌شان به زمین افتاده است مجبور کند به اپل استور مراجعه کنند، یا این خطا صرفاً یک باگ است. وینز در ادامه می‌گوید:

"اپل هیچگاه علاقه نداشته است که اشخاص ثالث محصولاتش را تعمیر کنند و به نظر می‌رسد که این مورد هم در راستای سیاست‌های قبلی اپل باشد. اپل باید اجازه دهد تا مشتریانش بتوانند پس از تعمیر، دستگاه خود را مجدداً کالیبره کنند. تنها در صورتی که اعتراضات به این مشکل شدید باشد اپل درباره‌ی آن کاری خواهد کرد."

این مشکل گریبان‌گیر چند تن از نویسندگان وب‌سایت‌های تکنولوژی نیز بوده است. مایک وینر نویسنده‌ی وبسایت دیلی دات و روبن اسپارزا نویسنده‌ی iCracked هم آیفون خود را به دلیل این مشکل از دست داده‌اند.

اسپارزا در این باره می‌نویسد:

"وقتی از کارمندان اپل درباره‌ی این مشکل پرسیدم، خود آن‌ها هم از آن اطلاع چندانی نداشتند. تعویض هیچ قطعه‌ای خطا را برطرف نمی‌کند، هیچ روش نرم‌افزاری این مشکل را درست نکرده و هیچ راهی برای دسترسی به حافظه‌ی گوشی وجود ندارد. تنها راه حل آن‌ها یک آیفون جدید است."

یکی از سخنگویان اپل در این باره می‌گوید:

"ما از اطلاعات اثر انگشت توسط یک حریم امن که به صورت یکتا با سنسور تاچ آی دی جفت شده است، محافظت می‌کنیم. وقتی آیفون توسط یک سرویس‌ دهنده‌ی مجاز اپل تعمیر شود، در صورتی که فرآیند تعمیر در سنسور تاچ آی‌دی تغییری ایجاد کند، فرآیند جفت‌سازی دوباره تایید (Validate) می‌شود. این فرآیند باعث تضمین امنیت دستگاه و قابلیت‌های مرتبط با تاچ آی‌دی در iOS می‌شود. بدون این جفت سازی یکتا، یک سنسور تاچ آی‌دی مخرب می‌تواند جایگزین سنسور اصلی شود و به حریم امن دسترسی پیدا کند. وقتی iOS متوجه می‌شود که فرآیند جفت‌سازی ناموفق بوده است، تاچ آی‌دی و اپل پی غیر فعال می‌شوند تا دستگاه ایمن باقی بماند.

وقتی آیفون توسط یک تعمیرکار غیر مجاز سرویس شود، نمایشگر معیوب و یا دیگر اجزای نامعتبر که بر روی تاچ ای‌دی تاثیر می‌گذارند ممکن است بر فرآیند تایید اعتبار جفت سازی تاثیر بگذارند. این کار موجب می‌شود که پس از آپدیت سیستم عامل با «خطای ۵۳» روبرو شوید. اگر کسی از مشتریان ما با خطای ۵۳ روبرو شده است، پیشنهاد می‌کنیم تا با پشتیبانی اپل تماس بگیرد."