لنزهای تله فوتو را باید از جمله‌ی کاربردی‌ترین لنز‌هایی خواند که در دنیای عکاسی مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ اما آن‌ها چه تفاوتی با سایر لنز‌ها دارند و چگونه می‌توان از این لنزها برای ثبت بهترین تصاویر استفاده کرد؟

لنز تله فوتو چیست؟

لنز تله‌فوتو نوعی از لنز است که از آن برای بزرگنمایی اشیاء و افرادی استفاده می‌شود که در دوردست قرار دارند. در واقع عکاس با استفاده از لنز تله فوتو در هنگام عکاسی می‌تواند به بزرگنمایی منظره‌ای که در فاصله‌ی دور قرار دارد، بپردازد. برای اینکه یک لنز تله فوتو بتواند بزرگنمایی خوبی داشته باشد، باید فاصله‌ی کانونی آن بیشتر از لنزهای معمولی باشد. در واقع لنز معمولی به نمونه‌ای اطلاق می‌شود که تقریبا فاصله‌ی کانونی نزدیکی به فاصله‌ی کانونی چشم انسان دارند. یک لنز نرمال دارای فاصله‌ی کانونی ۴۰ تا ۵۸ میلی‌متری در یک دوربین فول‌فریم است، از این‌رو به لنزی که فاصله‌ی کانونی آن بیش از ۶۰ میلی‌متر باشد، یک لنز تله فوتو اطلاق می‌شود. هر اندازه که فاصله‌ی کانونی یک لنز بیشتر باشد، بزرگنمایی نیز به همان اندازه بیشتر می‌شود.

لنزهای تله فوتوی معمول دارای فاصله‌ی کانونی از ۷۰ تا ۲۰۰ میلی‌متر هستند. لنزهایی که فاصله‌ی کانونی آن‌ها بیشتر از ۳۰۰ میلی‌متر باشد به‌عنوان لنز‌های سوپر تله‌فوتو شناخته می‌شوند. در دوربین‌هایی که حسگر آن‌ها فول‌فریم نیست و کوچک‌تر (دوربین‌های مجهز به سنسور کراپ) است، لنز‌هایی با فاصله‌ی کانونی بیش از ۴۰ میلی‌متر به‌عنوان لنز‌های تله‌فوتو شناخته می‌شوند؛ هرچند بزرگنمایی تا فاصله‌ی کانونی ۵۰ میلی‌متر بسیار جزئی خواهد بود.

برای اینکه این موضوع را بهتر درک کنیم، باید در عمل کارکرد لنز تله فوتو روی دوربین‌ها را با ثبت تصاویر مورد بررسی قرار دهیم. تصویر زیر با استفاده از یک لنز ۵۰ میلی‌متری ثبت شده که یک فاصله‌ی کانونی معمولی است. این عکس بیشتر شبیه به تصویری است که با چشم نیز می‌توانیم تجربه کنیم. سایر تصاویر با استفاده از یک دوربین مجهز به سنسور کراپ و در یک فاصله‌ی مشخص از سوژه ثبت شده‌اند.

تصویر زیر با استفاده از یک لنز ۴۵ میلی‌متری روی دوربین مجهز به لنز کراپ ثبت شده است. در صورتی که بخواهیم تصویر مشابهی با استفاده از یک دوربین فول‌فریم ثبت کنیم، باید از یک لنز ۷۲ میلی‌متری استفاده کنیم.

تصویر پایین با استفاده از یک لنز ۸۵ میلی‌متری روی دوربین مجهز به سنسور کراپ ثبت شده است. تصویر مشابه روی دوربین فول‌فریم با استفاده از یک لنز ۱۳۶ میلی‌متری به دست می‌آید. همان‌طور که می‌بینید، در این تصویر تقریبا تمام کادر با خودرو پوشیده شده است.

تصویر زیر با استفاده از یک لنز ۱۳۵ میلی‌متر ثبت شده که معادل استفاده از یک لنز ۲۱۶ میلی‌متری روی دوربین فول‌فریم است. در تصویر زیر شاهد این موضوع هستیم که حتی بخشی از خودرو در کادر جا نشده است. با استفاده از لنزی با این فاصله‌ی کانونی، ثبت تصویر کامل از بدنه‌ی خودرو در این فاصله، غیر ممکن است.

تأثیر لنز تله‌فوتو روی تصاویر چگونه است؟

بزرگ‌ترین کاربری لنز تله‌فوتو این است که همچون یک تلسکوپ، سوژه‌هایی را که در فاصله‌ی دور قرار دارند از طریق بزرگنمایی نزدیک‌تر می‌کند. برای مثال می‌توان به سوژه‌هایی نظیر بازیکنان فوتبال در یک زمین چمن، پرندگانی که روی یک درخت نشسته‌اند یا سایر موارد مشابه اشاره کرد که ثبت تصاویر آن‌ها با استفاده از لنز‌هایی با فاصله‌ی کانونی معمول، نتیجه‌ی چندان دل‌چسبی به همراه ندارد.

در صورتی که به روی دیگر سکه در زمان استفاده از لنز‌های تله‌فوتو توجه کنیم، باید به این نکته اشاره کرد که این لنزها میدان دید محدودتری دارند. برای اینکه بهترین خروجی ممکن را در زمان استفاده از یک لنز تله‌فوتو به دست آوریم، باید فاصله‌ی مناسبی از سوژه داشته باشیم. برای مثال در زمان استفاده از یک لنز تله‌فوتوی ۷۰ میلی‌متری، باید بیش از ۴ متر از سوژه‌ای که ابعاد آن نزدیک به ابعاد یک انسان بالغ است، فاصله داشت. در صورت استفاده از لنز‌هایی با فاصله‌ی کانونی بیشتر، فاصله‌ی دوربین از سوژه نیز به‌صورت تصاعدی افزایش پیدا می‌کند.

با استفاده از لنز تله‌فوتو می‌توان عمق بسیار کمتری از میدان دید را پوشش داد و از همین‌ رو است که عکاسان حرفه‌ای از لنزهای تله‌فوتو برای ثبت تصاویر پرتره استفاده می‌کنند. با استفاده از لنزهای تله فوتو، ثبت تصاویری که عمق میدان دید آن‌ها بیشتر است نیز بسیار سخت محسوب می‌شود. حتی با وجود تنظیم دیافراگم f/11 یا f/16 نیز جا دادن تمام میدان دید در کادر بسیار سخت است.

لنزهای تله فوتو سوژه‌های موجود را فشرده‌تر از حالت معمول نمایش می‌دهند. برای مثال سوژه‌های که در حالت معمول در فاصله‌ی بسیار دورتری قرار دارند، با استفاده از لنز تله‌فوتو در تصویر نزدیک‌تر نمایش داده می‌شوند. البته نمی‌توان این موضوع را به‌عنوان یک ویژگی مثبت یا منفی در نظر گرفت؛ در واقع باید در هنگام استفاده از لنزهای تله‌فوتو از این موضوع آگاه بود.

موافقان و مخالفان لنزهای تله‌فوتو

با استفاده از لنزهای تله‌فوتو می‌توان بدون تغییر موقعیت مکانی به‌صورت فیزیکی، نمایی نزدیک از سوژه‌ی مورد نظر ثبت کرد. به‌طور حتم ممکن نیست که یک عکاس در جریان برگزاری مسابقه‌ی فوتبال وارد زمین بازی شود و از نزدیک به ثبت لحظات جذاب بپردازد؛ حال آنکه لنز تله فوتو این امکان را بدون تغییر جای آن‌چنانی برای عکاس فراهم می‌کند.

لنز تله‌فوتو همان‌طور که در بخش قبل اشاره کردیم، گزینه‌ی بسیار مناسبی برای ثبت تصاویر پرتره است. لنزهایی با فاصله‌ی کانونی ۷۰ تا ۱۰۵ میلی‌متری برای ثبت تصاویر تله‌فوتو از محبوبیت بالایی برخوردارند.

هرچند لنز‌های تله‌فوتو مزایای زیادی دارند؛ اما می‌توان چند نکته را نیز به‌عنوان ایرادات این دسته لنزها مشخص کرد. لنزهای تله‌فوتو به‌واسطه‌ی قابلیت‌هایی که دارند، بسیار سنگین و بزرگ هستند. همچنین با استفاده از لنزهای تله‌فوتو باید فاصله‌ی فیزیکی خود را از سوژه حفظ کرد که این موضوع گاهی اوقات در زمان عکاسی به چالشی تبدیل می‌شود. برای مثال زمانی که عکاسی در فضای بازی انجام می‌شود، از نظر حفظ فاصله‌ی فیزیکی با سوژه نمی‌توان مشکلی را متصور شد؛ اما زمانی که عکاسی در فضای بسته باشد، این موضوع چالش‌برانگیز می‌شود.

برای ثبت بهترین تصویر با استفاده از لنزهای تله‌فوتو باید سرعت شاتر را نیز بالا برد تا تصاویر شارپ‌تری به دست آورد. حتی زمانی که دوربین مجهز به لنز تله‌فوتو روی پایه قرار دارد، با سرعت شاتری کمتر از ۱/۲۰۰ ثانیه هم ریسک ایجاد لرزش و عدم ثبت تصویر شارپ افزایش پیدا می‌کند. با توجه به افزایش سرعت شاتر، نور بیشتری برای ثبت تصویر نیاز است؛ از این‌رو استفاده از لنزها در محیط‌های کم‌نور و شب‌هنگام تقریبا غیرممکن است.

 
عکاسی از کودکان یکی از جذاب‌ترین و در عین حال پراسترس‌ترین انواع عکاسی است. برای عکاسی از کودکان باید صبور باشید. کودکان گاهی خندان و سرزنده و گاهی کسل و گریان می‌شوند. نکاتی که در این مطلب ارائه شده است می‌تواند برای عکاسان تازه‌کار که دوست دارند این ژانر را به صورت حرفه ای دنبال کنند مفید باشد.

1) برای بهترین و ارزنده ترین لحظه آماده شوید: حتما قبل از روز تعیین شده برای عکاسی کودکان را در خانواده ملاقات کنید تا از نام کوچک، روحیه، علایق و سرگرمی‌های کودک مطلع شوید. در عین حال به محیط خانه و اطرافش توجه کنید و محل و پشت زمینه‌های مناسب برای عکاسی را زیر نظر داشته باشید. این اقدام به شما کمک می‌کند تا با زمینه فکری آماده‌تری برای عکاسی از کودک را داشته باشید.

2) از قدرت لبخند غافل نشوید: با لبخند با کودک رو به رو شوید و محیط را از حالت جدی به محیطی دوستانه بدل کنید تا کودک در برابر شما و دوربین احساس راحتی کند.

3) توجه شان جلب کنید :از آنجایی‌که کودکان معمولا کنجکاو هستند به راحتی می‌توانید آن ها را با نشان دادن شی عجیبی که ممکن است تا به حال آن را ندیده باشد سرگرم کنید و عکس‌های طبیعی و جالبی از از او ثبت کنید

4) پشت زمینه را از پیش تعیین کنید: هرچند پشت زمینه برای یک عکاس در استودیو بسیار قابل کنترل‌تر است اما بهتر است از کودکان در محیط ‌هایی که با آن آشنایی دارند و در آن احساس آزادی عمل می‌کنند عکس‌برداری کنید.

5) عکس‌های طبیعی جذاب‌ترند: هیچ وقت کودک را مجبور به ایستادن و یا نشستن در محیطی نکنید. در این زمان دوربین را کنار بگذارید و کمی او را به بازی دعوت کنید و بگذارید دوباره آرامش خود را به دست آورد بهترین وضعیت زمانی است که کودک با دوچرخه و دیگر وسایلش مشغول بازی است.

6) ابزار های مناسب عکاسی را همراه داشته باشید: از دوربین‌های سریع و لنزهای پر سرعت استفاده کنید. حتما لنزهای مختلف واید و تله و ...، نورهای کمکی که به آنها نیاز خواهید داشت و باطری و کارت حافظه اضافی همراه داشته باشید.

7) لحظه‌ها را شکار کنید: عکاسی از کودک کار بسیار دشوار است و نیاز به سرعت عمل بالا دارد. همیشه انگشتان باید آماده فشردن شاتر و چشم هایتان شکارچی لحظات باشد.

نتایج یک تحقیق در میان گروهی از دارندگان دوربین های دیجیتال نشان داده است که اکثریت این افراد از حالت اتوماتیک دوربین هایشان استفاده می کنند و حتی تعداد زیادی از آن ها نمی دانستند که دوربین حالتی به غیر از حالت اتوماتیک دارد!

این واقعیت نسبتا تلخی ست که این روزها جامعه عکاسان با آن رو به روست،بسیاری از افراد صرف داشتن یک دوربین دیجیتال خود را عکاس معرفی می کنند و گمان می کنند با استفاده از حالت اتوماتیک می توان تمام مشکلات را حل نمود و این حالت  پاسخگوی تمام نیاز هایشان خواهد بود.

اما حقیقت ماجرا چیز دیگری ست که بسیار متفاوت از این عقیده و عمل این عده ی کثیر است.آن چه می تواند یک عکاس حرفه ای را از یک عکاس آماتور تمییز دهد قطعا استفاده از همین حالت های پیشفرض دوربین های دیجیتال است.

یک عکاس حرفه ای به هیچ وجه نیاز و جبری برای استفاده از حالت پیشفرض ندارد بلکه می تواند از حالت تمام دستی دوربین استفاده نماید و در کوتاه ترین زمان ممکن به نتیجه ی مطلوب برسد.البته نباید فراموش کرد این حالات پیشفرض که محبوب ترین آن ها حالت اتوماتیک است برای عکاسان آماتور واقعا کارآمد است و وجود این تنظیمات پیشفرض در دوربین ضروری ست.زیرا بسیاری از افراد بنا بر دلایل مختلف قادر به کار حرفه ای با دوربین عکاسی نیستند و یا علاقه به عکاسی حرفه ای ندارند.در این مطلب سعی بنده بر این است که تمام حالات پیشفرض دوربین های دیجیتال را به شکل کامل برای شما شرح دهم.

حالات پیشفرض دوربین های دیجیتال

اولین و محبوب ترین حالت،حالت اتوماتیک:
به نظر من اصلا نیازی به شرح و توضیح این حالت نیست (بنظر می رسد اکثر دارنده گان دوربین های دیجیتال از آن استفاده می کنند).وقتی شما دوربین را در حالت اتوماتیک قرار می دهید یعنی قضاوت را بر عهده ی دوربین تان می گذارید.در این حالت دوربین با توجه به داده هایی که دریافت می کند سعی می کند بهترین تنظیمات اعم از سرعت شاتر،دیافراگم،ایزو،تراز سفیدی، فکوس،فلاش و… را اعمال کند.

بعضی از دوربین ها این اجازه را به شما می دهند که در حالت اتوماتیک بتوانید از فلاش استفاده نکنید و بعضی دیگر هم همچین امکانی ندارند و اگر دوربین تشخیص دهد که باید از فلاش استفاده شود شما نمی توانید مانع از آن شوید.این حالت در بسیاری از موقعیت ها و وضعیت های عکاسی نتایج قابل قبولی به شما ارائه می دهد و به همین دلیل محبوب ترین حالت پیشفرض دوربین های دیجیتال به شمار می رود.

اما همواره به یاد داشته باشید که در این حالت شما اطلاعاتی از محیط و شرایطی که در آن قرار دارید به دوربین نمی دهید و خود دوربین اطلاعات را از محیط دریافت می کند،به همین دلیل دوربین مجبور است با توجه به داده هایی که در اختیار دارد حدس بزند که شما چه عکسی و چه نتیجه ای را انتظار دارید و به همین دلیل طبیعتا این احتمال وجود دارد که دوربین اطلاعات را ناقص دریافت کند و یا حدسی که در رابطه با سلیقه و هدف مد نظر شما می زند اشتباه باشد و این حالت نتواند کارایی مناسبی داشته باشد.

قابل ذکر است در بعضی از شرایط حالات دیگر پیشفرض می توانند کارآمد تر و بهتر از حالت اتوماتیک عمل کنند و سطح بیشتری انتظارات شما را برآورده سازند.

حالت پرتره:

آیکن حالت پرتره
وقتی شما حالت پرتره را انتخاب می کنید، دوربین شما به شکل خودکار روزنه دیافراگم را باز می کند یعنی عدد دیافراگم کوچکی را انتخاب می کند.شاید این سوال برای شما پیش بیاید که دلیل این اتفاق و این عملکرد دوربین شما چیست؟! دلیلش کاملا روشن است،با این کار عمق میدان کاهش پیدا می کند زیرا در عکس های پرتره شما نیاز به یک بک گراند تار (خارج از فوکوس) دارید تا سوژه با قرار گرفتن در فوکوس از پس زمینه جدا شود و به خوبی مخاطب را جذب کند.

حالت پرتره در شرایطی که شما قصد عکاسی از یک سوژه یا شیء واحد و تنها را داشته باشید بهترین عملکرد را خواهد داشت زیرا سوژه را کاملا واضح نشان می دهد، به شکلی که نظر بیننده را جلب کند.البته اگر از این حالت برای سوژه های انسانی استفاده می کنید بهتر است شانه و سر سوژه ها را در کادر قرار دهید و از قرار دادن تمام قد سوژه ها در کادر اجتناب کنید تا نتیجه ای بهتر را به دست بیاورید.

همچنین اگر با استفاده از این حالت در حال عکاسی از سوژه انسانی بودید و خورشید نیز در کادر شما و یا پشت سوژه ها وجود داشت بهتر است از فلاش دوربین تان استفاده کنید تا با استفاده از نور پر کننده از قرار گرفتن صورت سوژه ها در سایه و تیره شدن آن ها جلوگیری کنید.

حالت ماکرو:

آیکن حالت ماکرو
حالت ماکرو این اجازه را به شما می دهد که بیشتر به سوژه ی خود نزدیک شوید و یک عکس بسته از نمای نزدیک یا اصطلاحا کلوز آپ بگیرید.این حالت برای عکس برداری از گل ها، حشرات و اشیای کوچک دیگر بسیار مناسب و کارآمد است.قابل ذکر است دوربین های دیجیتال مختلف با توجه به امکانات و خصوصیات شان، در حالت ماکرو توان و قابلیت متفاوتی از خود به نمایش می گذارند و حداقل فاصله فوکوس آن ها متفاوت خواهد بود.

معمولا این فاصله بین ۲ تا ۲۰ سانتی متر خواهد بود.زمانی که شما از حالت ماکرو استفاده می کنید به این نکته توجه داشته باشید که انجام فوکوس در فاصله ی کوتاه سخت تر است زیرا عمق میدان کاهش چشم گیری پیدا می کند و گاها تا چند میلی متر نیز می رسد! سعی کنید دوربین تان و سوژه ای که قصد عکس برداری از آن را دارید به شکل موازی در یک خط قرار دهید، اگر به هر دلیلی نتوانید این کار را انجام دهید به احتمال قوی مقدار زیادی از عکس شما خارج از فکوس خواهد بود.

شما قطعا به این نکته پی خواهید برد که در این حالت بهتر است از فلاش دوربین تان استفاده نکنید، زیرا به دلیل فاصله بسیار کوتاه دوربین و به طبع فلاش دوربین تان نسبت به سوژه می تواند موجب سوختن سوژه در عکس و یا اصطلاحا اُور اکسپوز شدن آن شود.در آخر باید یادآور شویم که استفاده از سه پایه در این حالت می توانید بسیار کارآمد و مفید باشد، زیرا در عکس های ماکرو معمولا عمق میدان بسیار کم است و کوچک ترین حرکتی در دوربین می تواند باعث خارج شدن سوژه شما از محدوده فوکوس شود و نتیجه دلخواه را حاصل نکند.

حالت منظره یا چشم انداز:

آیکن حالت منظره

حالت منظره یا چشم انداز دقیقا در نقطه ی مقابل و متضاد حالت پرتره قرار دارد.در این حالت دوربین روزنه دیافراگم را می بندد یعنی عدد دیافراگم بیشتری را انتخاب می کند تا مطمئن شود اکثر و یا تمام آنچه در صحنه ی کادر شما وجود دارد در حالت فوکوس قرار می گیرد، به عبارت دیگر در این حالت دوربین عمق میدان زیاد و گاها بی انتهایی را به شما می دهد تا تمام آنچه در کادر شما وجود دارد فوکوس شود.

این حالت برای عکاسی از صحنه ها و کادرهای عریض، مخصوصا صحنه هایی که در آن نقاط جذاب و موردنظر در فاصله های متفاوتی از دوربین قرار دارند بسیار مناسب است.گاهی ممکن است در زمان استفاده از این حالت دوربین شما برای جبران کردن روزنه باز دیافراگم از سرعت شاتر پایینی استفاده کند، به همین دلیل پیشنهاد می کنیم هنگام استفاده از این حالت از سه پایه استفاده کنید و یا دوربین خود را در جایی قرار دهید که از ثابت بودن آن مطمئن باشید.

حالت ورزشی:

آیکن حالت ورزشی
حالت ورزشی برای عکس برداری از سوژه های متحرک استفاده می شود، البته در بعضی از دوربین ها نام این حالت اکشن است.از این حالت می توان برای عکس برداری از هر شیء متحرکی استفاده کرد، از انسان های در حال ورزش گرفته تا سگ و گربه و حیوانات مختلف که در حال دویدن یا فرار کردن هستند.

عملکرد حالت ورزشی به این شکل است که با بالا بردن سرعت شاتر، سوژه ی متحرک را ثابت یا اصطلاحا فریز می کند.البته از این حالت می توانید برای پیاده سازی تکنیک پنینگ نیز استفاده کنید، به این شکل که نقطه ی فوکوس را از قبل تنظیم نموده و همراه سوژه دوربین را با سرعتی متناسب با سرعت سوژه حرکت دهید، نتیجه ای که حاصل می شود به بیننده این حس را القا می کند که سوژه ثابت است اما محیط اطرافش در حال حرکت است!

البته این کار و انجام درست این تکنیک نیاز به تمرین بسیار دارد و قطعا در نخستین گام شما موفق نخواهید شد نتیجه مطلوب را به دست بیاورید.

حالت شب:

آیکن حالت شب
این حالت واقعا جذاب است و شما می توانید به طرق مختلف از آن استفاده کنید و عکس هایی با رنگ های خیره کننده و جذاب ثبت نمایید.حالت شب برای عکس برداری در محیطی ست که نور کمی دارد.در این حالت دوربین سرعت شاتر را کاهش می دهد تا بتواند جزئیات پس زمینه را دریافت کند و همچنین از شلیک فلاش برای روشن کردن پیش زمینه و جداسازی آن از پس زمینه استفاده می کند.

اگر از این حالت استفاده می کنید بهتر است یک سه پایه را به کار بگیرید، در غیر این صورت پس زمینه عکستان تار می شود، البته شما می توانید از این حالت استفاده کرده و پس زمینه عکس تان را تعمدا تار نمایید، مخصوصا اگر در شرایطی باشید که در پس زمینه نورهای متفاوت و زیادی وجود داشته باشد استفاده از این حالت می توانید نتیجه ای جذاب را خلق کند.به همین دلیل در مهمانی هایی که دارای رقص نور هستند معمولا از این حالت استفاده می شود.

حالت فیلم برداری:

آیکن حالت فیلم برداری
این حالت دوربین شما را از یک دوربین عکس برداری به یک دوربین فیلم برداری تبدیل می کند.اکثر دوربین های دیجیتال جدید حالت فیلم برداری را دارند و در این حالت ضمن فیلم برداری به ضبط صداها نیز می پردازند.

البته قطعا کیفیت فیلم برداری آن ها پایین تر از دوربین های استاندارد فیلم برداری ست، اما این حالت در شرایطی که شما به سوژه ای برخورد می کنید که دیگر گرفتن یک عکس برایتان کفایت نمی کند و باید از آن فیلم بگیرید، بسیار کارآمد خواهد بود.البته به یاد داشته باشید ذخیره فیلم نسبت به عکس فضای بیشتری در کارت حافظه دوربین تان اشغال می کند.

آنچه در بالا ذکر شد حالاتی ست که امروزه در اکثر دوربین های دیجیتال موجود است، اما در گذشته حالات دیگری نیز وجود داشته که در زیر به شرح تفضیلی آن ها می پردازیم:
حالت پانورامیک: این حالت برای گرفتن عکس های پانوراما بوده و این اجازه را میداده که با چسباندن چند عکس به هم، یک عکس پانوراما تولید کنید.

حالت برفی: این حالت کمک می کرد تا نور زیادی که از برف بازتاب می شود آسیبی به عکس نرساند و در عکس تاثیر منفی ای نگذارد.

حالت آتش بازی: برای عکس برداری از صحنه های آتش بازی و صحنه هایی که آتش در آن وجود داشت استفاده میشده.

حالت کودکان و حیوانات خانگی: برای عکس برداری از سوژه های متحرک استفاده میشده و عملکردی شبیه به حالت ورزشی داشته است.

حالت زیر آب: عکس برداری در زیر آب شرایط نوری مخصوص به خود را دارد که گویا این حالت مخصوص این نوع از عکس برداری بوده.

حالت ساحلی: برای عکس برداری در محیط های پرنور مانند سواحل استفاده میشده است.

حالت برگ درختان: این حالت اشباع رنگ را افزایش می داد و باعث میشد رنگ ها جسورانه تر در عکس ثبت شوند.

حالت های نیمه اتوماتیک
حالت تقدم دیافراگم:
این حالت در دوربین های دیجیتال با حرف A یا عبارت AV نشان داده می شود.این حالت در حقیقت نیمه اتوماتیک یا به عبارت دیگر نیمه دستی است.در این حالت شما عدد دیافراگم را مشخص می کنید و دوربین به شکل خودکار بقیه تنظیمات از جمله سرعت شاتر،ایزو و تراز سفیدی را با عدد دیافراگمی که مشخص کرده اید هماهنگ می کند.

این حالت زمانی به کمکتان خواهد آمد که شما نیاز دارید عمق میدان را خودتان مشخص نمایید (معمولا برای سوژه های بی حرکت که نیازی به تنظیم دستی سرعت شاتر ندارند استفاده می شود).

اگر عدد دیافراگم بالاتری را انتخاب کنید به این معنی ست که روزنه دیافراگم بسته تر است و نور کمتری به حسگر می رسد و عمق میدان بیشتری دارید (مقدار بیشتری از صحنه در فوکوس خواهد بود) و دوربین شما سرعت شاتر پایین تری را انتخاب می کند، اما اگر عدد دیافراگم پایینی را انتخاب کنید همه چیز بر عکس می شود، یعنی روزنه دیافراگم باز تر است و نور بیشتری به حسگر می رسد و شما عمق میدان کمتری خواهید داشت و به طبع دوربین سرعت شاتر بالاتری را انتخاب می کند.

حالت تقدم شاتر:
این حالت در دوربین های دیجیتال با حرف S یا عبارت TV نشان داده می شود.این حالت شباهت زیادی به حالت تقدم دیافراگم دارد، با این تفاوت که این بار شما سرعت شاتر را مشخص می کنید و دوربین بقیه تنظیمات را با آن هماهنگ می سازد.

از این حالت زمانی استفاده کنید که نیاز به کنترل دستی سرعت شاتر دارید، برای مثال اگه بخواهید از اجسام متحرک یا صحنه های ورزشی عکس برداری کنید نیاز به سرعت شاتر بالا دارید تا حرکت را تثبیت یا فریز نمایید.در سوی دیگر شاید شما بخواهید حرکت یک سوژه را نشان دهید و یا شیء ای را در حالت بلار ثبت کنید مانند عکاسی از یک آبشار، در این حالت شما باید سرعت شاتر پایینی را انتخاب نمایید.همچنین در شرایط نور کم شما باید از سرعت شاتر پایین تر استفاده کنید.

حالت کاملا دستی:
این حالت معمولا در دوربین های دیجیتال با حرف M که مخفف عبارت Manual است نمایش داده می شود.حالت تمام دستی مخصوص حرفه ای هاست،در این حالت شما کنترل کامل بر تمامی تنظیمات دوربین تان خواهید داشت و باید برای تنظیم دیافراگم،سرعت شاتر،ایزو و… فکر کنید و آن ها را به شکل هماهنگ و مکمل تنظیم نمایید.

کار کردن با این حالت این امکان را به شما می دهد که دقیقا همان عکسی را که می خواهید ثبت نمایید.البته شما باید قبل از استفاده از این حالت، طرز کار آن و قوانین و روابط مربوط به دیافراگم،شاتر،ایزو،تراز سفیدی و … را آموخته باشید.

به دلیل مشکلات و سختی ای که در استفاده از این حالت است اغلب دارندگان دوربین های دیجیتال ترجیح می دهند از حالت های اتوماتیک و یا نیمه اتوماتیک استفاده کنند.البته نباید فراموش کنیم که عکاسان حرفه ای در اکثر مواقع از حالت تمام دستی استفاده می کنند.

در این مطلب نکاتی را به شما یاد می دهیم که با استفاده از آنها می توانید اشتباهات عکاسی در سفر را از بین ببرید و عکس های خلاقانه تر و بهتری در سفر های خود بگیرید.

عکاسی را از پرواز شروع کنید
عکس های سفر خود را از لحظه پرواز شروع کنید، دوربین را با خود به داخل هواپیما ببرید و با نشستن کنار پنجره عکاسی را شروع کنید. اگر خوش شانس باشید ممکن است منظره زیبایی از مقصد خود را بتوانید از آسمان ببینید. دوربین را تا جایی که می توانید به پنجره نزدیک کنید و از منظره بیرون عکس بگیرید.در اول پرواز عکاسی کنید. هر چقدر بیشتر از زمان پرواز بگذرد، شیشه ها شروع به سرد شدن می کنند. سریع تر تا وقتی که شیشه تمیز تر است و عکس ها بهتر می شوند، عکاسی کنید. البته شما معمولا بهترین دید و نما را در لحظه های نهایی پرواز پیدا خواهید کرد، هنگامی که در حال رسیدن به مقصد هستید. صندلی کنار پنجره را انتخاب کنید و دوربین به دست در انتظار ثبت تصاویر فوق العاده باشید.

هواپیما های جت معمولا بدون لرزش هستند، اما در مورد هواپیما های کوچکتر و هلیکوپتر ها چنین نیست. بهتر است هنگام عکاسی از شیشه هواپیما از سرعت شاتر بالاتری مثلا 1/250 ثانیه یا سریع تر استفاده کنید.هنگام نشستن هواپیما، به نظر می رسد سرعتی که زمین زیر پای شما می گذرد به طرز چشمگیری افزایش می یابد. در این حالت سرعت شاتر 1/500 ثانیه امن تر است.

برای جلوگیری از بازتاب های ناخواسته در شیشه، لنز دوربین را در حد ممکن به پنجره نزدیک کنید. اما، لنز دوربین را به پنجره تکیه ندهید زیرا این کار ریسک لرزش دوربین را افزایش می دهد. دست خود را دور لنز گرد کنید تا از بازتاب شیشه هم کنید.

برای دور زدن هواپیما آماده باشید. هنگام پرواز عکاسی از زمین کار دشواری است (به دلیل اندازه پنجره و محدودیت زاویه های ممکن برای عکاسی) اما وقتی هواپیما قبل از فرود و بعد از برخواستن دور می زند، فرصت های خوبی به وجود می آیند. نکته اینجاست که آماده باشید و سریع عکس بگیرید که این فرصت ها طولانی نیستند.فلاش خود را خاموش کنید. فلاش زدن قدرت کافی برای روشن کردن بیشتر از چند متر را ندارد و تنها موجب ایجاد بازتاب در شیشه ها می شود.

 خودتان را در پیدا کردن زاویه های جدید بیازمایید
سختی ای که در عکاسی از مکان های تازه با آن رو به رو هستید نشناختن آن مکان است، بنابراین باید تلاش بیشتری کنید تا نقطه قوت آن مکان برای عکاسی را پیدا کنید. یکی از راه های مقابله با این مشکل نگاه کردن به آن مکان از ارتفاعات است، طوری که نگاهی مانند یک پرنده به آن منطقه داشته باشید. به دنبال بالکن یا پنجره خانه هایی باشید که فکر می کنید بتوانید به آنها دسترسی داشته باشید، و از خود بپرسید که آیا می توانید بالا تر از این هم بروید و از ارتفاعی بالاتر به آن مکان نگاه کنید.

بهترین مکان ها را برای عکاسی در ساعات طلایی پیدا کنید
در مسافرت های خانوادگی این که بتوانید در زمانی که می خواهید از خانواده جدا شوید و عکس بگیرید، کار سختی است. یک راه حل این است که در وسط روز دوربین را کنار بگذارید و با خانواده باشید، در این زمان خورشید در بالاترین مکان خود قرار دارد و نور آن برای عکاسی چندان مناسب نیست. به جای آن، سعی کنید صبح زود قبل از بیدار شدن خانواده به عکاسی بپردازید و برای صبحانه به آنها ملحق شوید.معمولاً درست بعد از طلوع بهترین نور ممکن برای عکاسی را خواهید داشت، چرا که خورشید پایین است و نور ملایم و رنگ گرمی دارد، و سایه های بهتری هم ایجاد می کند. سعی کنید در طول روز مکان هایی که برای عکاسی مناسبند را پیدا کنید تا صبح زود برای عکاسی به آن مکان ها بروید.

غروب خورشید هم زمان خوبی برای عکاسی است، در این زمان هم می توانید زمانی که بقیه خانواده مشغول آماده شدن برای بیرون رفتن هستند به مکانی که از قبل انتخاب کرده اید بروید و عکاسی کنید.اگر در یک سفر یک روزه هستید، مطمئن شوید که در هنگام غروب خورشید در بهترین مکان ممکن قرار دارید، سعی کنید در ارتفاعات باشید چرا که در ارتفاعات گزینه های بیشتری برای عکاسی خواهید داشت.
 
از غذاهای محلی عکس بگیرید
همانقدر که عکس یک شهر نمایانگر معماری آن شهر است، عکس از غذای محلی هم بیانگر آن کشور است. وقتی می خواهید غذا بخورید وقت بگذارید به منو نگاه کنید. غذایی که می تواند بهترین عکس را داشته باشد انتخاب کنید، و برای بشقاب غذایی که سفارش داده اید یک پس زمینه خوب انتخاب کنید و از آن عکس بگیرید.